The Secret To a Relationship with a Wild Animal, een video van zes minuten door Steve Karlin. Indien je moeite hebt om het Engels te volgen, kun je de ondertiteling inschakelen en automatische vertaling naar Nederlands selecteren. In deze eerdere post kun je lezen/zien hoe dat moet.
Vorige week mijmerde ik over mijn ‘close-encounter’ met een bultrug walvis in een fjord in het hoge noorden van Noorwegen. Het was een ontmoeting die een enorme indruk heeft gemaakt op mij, en waar ik heel vaak aan terugdenk.
Tijdens die ontmoeting voelde ik ook duidelijk een connectie, een verbinding met dit wezen, dat zo intelligent is en gevoelig en gewaar.
Dat is ook wat ik voelde bij andere ontmoetingen met dieren in het wild, en natuurlijk ook bij de omgang met onze hond Cheddar. Iedereen die een hond heeft, zal kunnen getuigen van de bijzondere band en communicatie die mogelijk is tussen mens en dier. Idem met katten, of paarden, of andere dieren waar de mens een hechte band mee heeft opgebouwd. Maar dat is ook waar in het geval van dieren waar de moderne mens (nog) niet zo’n intense band mee heeft gecreëerd (er was ongetwijfeld wel zo'n band in de oudheid en ook nu nog in inheemse culturen), zoals walvissen of orca’s of wolven of beren. Er is steeds de mogelijkheid tot connectie met deze andere vormen van bewustzijn en deze andere manieren van bestaan in onze biosfeer, andere manieren waar wij verschrikkelijk veel van kunnen leren.
Onze cultuur heeft de neiging om het bewustzijn van dieren als ‘minder’ of ‘lager’ te beschouwen als dat van onszelf, maar op basis van wat kunnen we zoiets stellen? Omdat wij technologisch veel verder staan en daardoor meer macht (denken te) kunnen uitoefenen op onze omgeving?
Hoe relatief is dat toch. We zijn wanhopig op zoek naar manieren om CO2 uit de lucht te halen met nieuwe technologie, terwijl walvissen dat spelenderwijs doen op een waarlijk planetaire schaal, gewoon door te doen wat walvissen graag doen. Om nog maar te zwijgen over bomen (die volgens de nieuwste bevindingen in biologie òòk een vorm van bewustzijn blijken te manifesteren) of grassen of zelfs bacteriën.
Hoeveel kunnen we niet leren van dieren, als we maar zouden opletten.
Dat is precies wat Steve Karlin ons probeert duidelijk te maken in deze korte video van zes minuten.
Steve Karlin is een voormalig parkwachter bij de National Park Service in de Verenigde Staten. Hij is ook een gerenommeerd milieu-educator en bekroond milieuverslaggever, is verschenen op lokale en nationale nieuwszenders in de V.S., zoals PBS, CNN, Discovery, National Geographic Explorer en op zijn eigen nationaal gesyndiceerde milieu-nieuwssegment, Earth Journal.
Steve Karlin is ook de oprichter van WILDMIND, een opvangcentrum voor wilde dieren die om één of andere reden niet meer kunnen vrijgelaten worden in het wild.
WILDMIND is ook een educatie-centrum, dat wetenschap en natuurkennis tot leven brengt in scholen en voor groepen van ‘probleem’ - jongeren in risico-situaties.
De wilde dieren spelen een belangrijke rol in dit leerproces, en de jongeren leren veel over zichzelf én de wilde natuur in de programma’s van WILDMIND.
In dit korte filmpje mijmert Steve Karlin over wat er nodig is om een connectie te maken met een wild dier, iets waarvan we misschien kunnen denken dat het onmogelijk is. Angst is vaak de eerste reflex, of de wens om de situatie op één of andere manier te domineren.
Maar Steve Karlin geeft vanuit zijn decennia van ervaring een bijzondere raad: als je een connectie met een wild dier wil maken, moet je eerst en vooral connectie met jezelf maken.
Je moet eerst en vooral jezelf kennen. De oude Grieken wisten het al natuurlijk: “gnothi seauton", “ken uzelve”. Het is echt voor zowat alles wat we willen bewerkstelligen in de wereld een wenselijke eerste stap.
Dieren voelen ons perfect aan, en voelen of we zuiver op de graat zijn vanbinnen of niet. En Steve geeft aan dat, als wij ons innerlijk werk gedaan hebben, dieren van nature nieuwsgierig worden naar ons, en vaak zélf dat contact willen maken. Als wij eerst ons eigen bewustzijn schoonmaken en in een plaats van innerlijke stilte en zuivere aanwezigheid zijn.
Steve vertelt hoe een wolf waar hij veel contact mee had (mogelijk één van de dieren in het opvangcentrum) steeds sterk reageerde als zij voelde dat Steve niet helemaal aanwezig was bij haar. Als de wolf voelde dat Steve’s aandacht afdwaalde, ontblootte ze haar tanden en begon telkens te grommen, als om te zeggen: “hela, jij bent nu hier bij mij, wees hier dan ook helemaal!”
De wolf hielp Steve om te mediteren en zijn aandacht te zuiveren, als het ware. De wolf wilde dus òòk connectie maken, en vond het gebrek aan aandacht van Steve irritant.
Wilde dieren die ons kunnen helpen om te mediteren en om contact te maken met onze eigen essentie op een nieuwe manier, het lijkt misschien onwaarschijnlijk of romantisch, maar dat is maar omdat wij zo verloren zijn geraakt in een paar verhalen over onszelf die niet kloppen. En mediteren is voor iedereen een aangewezen stap in onze collectieve reis op dit moment. Ik ben in 2010 begonnen met dagelijks te mediteren, en het verbaast me telkens weer als ik erachter kom hoeveel mensen dat niét doen. Maar dat is voor een andere ‘mijmering en meditatie’. Het lijkt me in elk geval zò waar dat we, als we contact willen met wat we doorgaans ‘de natuur’ noemen, we eerst en vooral opnieuw contact met onszelf moeten maken.
Als we denken aan de ongelofelijke verscheidenheid van levensvormen en vormen van bewustzijn in onze biosfeer, hoeveel is er niet waar we ons amper bewust van zijn?
En is dat niet de ware uitdaging in de convergentie van alle ecologische crisissen waar we middenin zitten: niet zozeer de ‘quick techno-fix’ te vinden voor alle problemen, en door technologie naar nòg meer controle te streven, maar om onze band met onze biosfeer en alle wezens daarin helemaal anders te gaan definiëren? Om uit ons millennia-oude verhaal van controle en dominantie te stappen, en onze relatie met onszelf én alle wezens waarmee we de biosfeer delen helemaal anders te gaan zien en ervaren? Ons verhaal over onszelf grondig te herzien, zoals ook Steven Karlin suggereert in deze mooie korte video?
Stof voor verdere mijmeringen...
Ik ben alleszins enorm dankbaar voor alle ontmoetingen die ik heb gehad met dieren in het wild, groot en klein. Ik zal bij gelegenheid nog wel eens vertellen over een paar andere ontmoetingen, de meeste niet zo spectaculair maar elke ontmoeting wel onvergetelijk en mysterieus. Doorheen onze band met de andere levende wezens in onze biosfeer, gaan we mogelijk de sleutel vinden voor de schijnbaar onoplosbare problemen waar we voor staan.
Bedankt voor het lezen en kijken,
Tot de volgende aflevering,
Het ga jullie goed,
Filip

Egel op bezoek bij ons oude boerenhuis in Hongarije, juli 2023. Foto: Filip Van Kerckhoven