Beste Wensen - A Biosphere Project Blog
- filipvk
- 3 dagen geleden
- 4 minuten om te lezen
Beste vrienden,
Ik had voor deze maand december nog een aantal posts en ‘Walkie-Talkies’ gepland, maar het is wat anders uitgedraaid.
Sinds ik ben begonnen met A Biosphere Project is er een patroon dat geregeld de kop opsteekt: geleidelijk aan ga ik, zonder het goed te beseffen, zo’n 24/7 bezig zijn met één van de vele dingen die deel uitmaken van mijn huidige ‘werk’. Schrijven, research, plannen, fundraising, nieuwe media verkennen, papers en essays lezen of interviews en lezingen bekijken, er is altijd wel wat te doen.
Al die dingen lopen ook door elkaar heen, en mede doordat ik de gewoonte heb mijn werk zowat overal te doen, is er momenteel amper een scheiding tussen het werk en alles wat gewoon bij ‘leven’ kan horen: kwaliteitstijd met geliefden en vrienden, ontspanning, genieten van een wandeling zonder er meteen een video van te maken, een boek te lezen dat niet gaat over een aspect van de meta-crisis, naar muziek te luisteren, of van poëzie te genieten, enzoverder. Het leven, kortom. Ik heb zowaar de neiging ontwikkeld om het leven zélf een beetje weg te filteren om zowat non-stop te kunnen werken of tenminste non-stop gefocust te zijn op dingen die met het werk te maken hebben. Voorwaar geen gezonde levenshouding!
Sluipenderwijs trap in dan in de val van een soort workaholism, een permanente staat van alertheid en ’scherpte’ om steeds te kunnen presteren in functie van dit werk, dat ik ook echt wel heel erg graag doe.
Mijn lichaam heeft evenwel een aantal manieren gevonden om mij te wijzen op het feit dat ik over mijn grenzen ga en dat lichaam niet voldoende koester en waardeer. Doorheen een aantal symptomen -die steeds venijniger worden indien ik ze blijf negeren- laat mijn lichaam, met de intelligentie die lichamen nu eenmaal hebben en waarvan ik soms vermoed dat die veruit superieur is aan onze ‘mentale’ intelligentie, me weten dat ik niet op het goede pad ben en iets moet veranderen in mijn manier van leven en werken.
En de afgelopen maand werd het duidelijk dat ik echt even een versnelling terug moest schakelen. Iets wat me overigens nogal wat moeite kost.
En ik kan het toch niet laten: ook tijdens deze paar weken ‘gedwongen rust’ ben ik wel aan het vooruitkijken, aan het plannen (zij het intuïtief en zonder haast), en probeer ik een soort beeld te creëren van waar ik heen wil het komende jaar.
Het fotografische reisproject was een visie die vorm gaf aan mijn research en mijn intenties, en ook al weet ik nu al dat zowel reizen als fotografie wel degelijk een deel van mijn wezen zullen blijven, is het nu nodig om die visie opnieuw te creëren, opnieuw vorm te geven.
Ik moet me nestelen op de boeg van het schip, en peilen naar een nieuwe route, een andere ster zoeken om naar te navigeren. Misschien zal die route niet eens zo erg verschillen van de vorige. Maar wat allereerst nodig zal zijn, is het vinden van een evenwicht tussen zorg voor het zelf, het eren en genieten van het geschenk dat het leven is, en ruimte laten voor de simpele geneugten die dat leven te bieden heeft, en dat in evenwicht brengen met anderzijds dat niet aflatend gevoel van urgentie, van het lijden van de levende wereld, het gevoel dat het alle hens aan dek is en dat we geen tijd te verliezen hebben.
Dat evenwicht wens ik overigens iedereen toe, want ik denk dat de meeste mensen die zich een beetje bewust zijn van de staat van de planeet en de biosfeer, op één of andere manier worstelen met die dingen. Ik hoor mensen soms wel praten over een soort schuldgevoel dat genieten van het leven belet of tenminste belemmert. Een weten dat het met de wereld momenteel niet de juiste kant opgaat, om het met een understatement te zeggen. Toch lijkt het me dat we de wereld niet gaan helpen als we onszelf wijsmaken dat we niet mogen genieten van het leven omdat dat leven nu in gevaar is voor vele mensen en voor de andere levensvormen met wie we de planeet delen.
Een boek dat voor mij alvast op het juiste moment in mijn blikveld kwam, is ‘Zen and the Art of Saving the Planet’ van Boeddhistisch meester Thich Nhat Hanh.
Thich, die als Vietnamees monnik zelf zoveel ellende en oorlog ternauwernood heeft overleefd, biedt hier waardevol advies voor iedereen die een vorm van mentaal, emotioneel en ook spiritueel evenwicht probeert te bewaren in tijden van crisis, oorlog, ellende en rampspoed, en voor iedereen die toch ook een bijdrage wil leveren aan een mooiere wereld zonder zichzelf op te branden in dat proces. Zorg voor zelf en zorg voor de planeet zijn twee kanten van dezelfde medaille, iets wat ikzelf dus meer dan eens vergeet.
Bij deze wens ik jullie alvast een mooie Kerst en eindejaarsperiode toe, met veel tijd in het gezelschap van geliefden en familie en vrienden.
En ook wens ik jullie een prachtig nieuw jaar toe, met wonderen groot en klein, vervuld van liefde en gezondheid en inspiratie en alle goeds dat dit leven te bieden heeft.
Het leven blijft een mirakel, elke dag, en ik wens iedereen (mezelf incluis) toe om dat ook te blijven beseffen, elke dag weer. Het is vanuit dat besef dat we de meeste kans maken om ons schip te doen keren, en koers te zetten naar een mooiere wereld, hoe veraf of onmogelijk die nu ook lijkt.
In het komende jaar hoor je weer van mij, en volgt er verder nieuws over mijn volgende stappen.
Tot dan wens ik jullie een wonderlijke tijd!
P.S.: Over tijd en Nieuwjaar gesproken, wie zich in de loop van dit jaar of vorig jaar heeft geabonneerd op de blog, kan de mijmering ‘Diepe Tijd’ van 30 december 2023 eens lezen. Het was één van de eerste Mijmeringen in de reeks, en is een korte bespiegeling over tijd in het licht van de eeuwigheid en hoe we daar anders mee om zouden kunnen gaan als we onze verre nakomelingen een wereld willen nalaten waar alle levensvormen opnieuw kunnen floreren.
Bedankt voor het lezen, en tot volgend jaar!
Het ga jullie goed,
Filip
