(Oorspronkelijk gepost op sociale media op 7 augustus 2020)
Bedankt aan iedereen voor de bemoedigende woorden bij mijn ‘coming out’ als ex-schilder / hoopvol planeetbewoner.
Een intentieverklaring opstellen is één ding. Nu begint het werk pas natuurlijk.
Mijn volgende stap omvat alvast het maken van een website, die ik als platform wil gebruiken voor één of meerdere blogs. In deze blogs zou ik verschillende aspecten van de biosfeer-crisis willen behandelen, op een manier die zo toegankelijk mogelijk is.
In afwachting van deze website, wil ik langs deze weg op regelmatige basis al losse gedachten, overwegingen en informatie delen.
Voel je steeds vrij om verder te delen! Informatie verspreiden is heel belangrijk naar mijn gevoel, daar voor zeer veel mensen de hele ecologische crisis nog vrij abstract, onwerkelijk, irrelevant of bijkomstig lijkt, zeker in deze tijd nu de Corona-crisis - om begrijpelijke redenen - het meeste aandacht krijgt (maar ook deze Corona-crisis is onlosmakelijk verbonden met de crisis in onze biosfeer, en dat is voor velen nog absoluut niet duidelijk).
Informatie moet wel zo betrouwbaar mogelijk zijn, en ik draag er dan ook steeds zorg voor bronnen te kiezen die ‘gereputeerd’ zijn, en die informatie dan ook nog eens te toetsen aan ándere bronnen. Er circuleert al genoeg rommel op het internet.
Het is niet mijn bedoeling om ‘voor eigen kerk’ te preken. Eén van mijn doelen zou zeker zijn dat ik mensen kan bereiken die tot nu toe maar weinig oog of oor hebben gehad voor de ‘milieucrisis’. Ik plaats het woord ‘milieucrisis’ bewust tussen aanhalingstekens, daar het woord ‘milieu’ al een beetje aangeeft waar er een belangrijk probleem schuilt: dat we onze leefwereld beschouwen als iets wat fundamenteel van ons is afgescheiden. Taal bepaalt voor een groot deel ons denken, en inzake de biosfeer-crisis kunnen we vele momenten onderkennen waarbij onze taal zélf onze waarneming en ons denken bepaalt (en beperkt). En dat is één van de dingen die het zo moeilijk maakt voor ons om echt bewust te zijn van wat er gebeurt met ons leefwereld en het is één van de zaken die ik graag verder zou willen onderzoeken.
Voor nu begin ik aan mijn nieuwe ‘dagtaken’ in de mooie provincie Somogy in Hongarije. Mijn vrouw Agnes is Hongaarse en we hebben hier een oud boerenhuis - geheel van leem, hout en stro gemaakt - met een grote tuin en een aanpalend stuk bos, en het is een voorrecht om in een prachtig stukje wereld te mogen leven en werken, een deel van het jaar. Mijn vrouw start hier een project dat mensen via waarneming dichter bij de natuur - en bij zichzelf - wil brengen, en deze plek is daar buitengewoon geschikt voor.
Maar ook hier sluipt al het bepalende van ons taalgebruik binnen: “we hebben hier een oud huis met een tuin”. Al meteen doemen dezelfde vreemde aannames over onze wereld op, die meestal onder de drempel van ons eigen bewustzijn blijven. Wat betekent het “hebben” van een huis dat al meer dan honderdtwintig jaar geleden door een plaatselijke landbouwer met eigen handen is gebouwd? Wat betekent het “hebben” van een tuin of een bos? Als ik hier rondloop, overvalt me vaak het gevoel dat het evengoed andersom kan zijn: de tuin “heeft” ons. Of nog eerder: dat er geen wezenlijke scheiding is tussen de tuin en het bos en onszelf. Maar voor nu zal ik niet te ver doorgaan in zo’n gedachtengang, dat is voor een andere keer.
Wat ik wel voel, is dat deze tuin en dit stuk bos, dat we dus in conventionele wettelijke termen “de onze” mogen noemen, een rol zullen spelen in mijn komende ondernemingen. Het is een dagelijks voorrecht om in nauw contact te mogen staan met een stuk natuur dat nog uit haar voegen barst van leven. Dat is op vele plaatsen al anders. Hier mogen vertoeven is een inspiratie die me dagelijks veel vreugde brengt, maar die ook een soort verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Je wil zorgen voor waar je van houdt. Maar het zorgen voor dit stukje natuur kan ik niet los zien van het op één of andere manier proberen bijdragen aan een groter geheel. Elk stuk is een deel van het geheel, en het deel kan niet bestaan zonder het geheel. En wij allen maken onlosmakelijk deel uit van het geheel. Dàt is iets wat hier heel erg voelbaar is, elke dag opnieuw.
Love to you all, stay safe.
