“Wanneer je een oer-bos beschermt, bescherm je zoveel meer dan bomen. Je beschermt een leven op een diepe, sacrale manier, een leven dat een kennis belichaamt die veel dieper gaat dan ons menselijk vermogen tot begrijpen.”
“Het enige waarover ik de wereld wil vertellen...is liefde. Daar gaat het om. Alles grijpt in elkaar door de verbindende kracht van de liefde. En daarom moeten we ... als we de wonden in onze aarde willen helen, als we de wonden in elkaar willen helen en een mooie toekomst willen, dan moeten we ervoor zorgen dat al onze gedachten, woorden en daden liefdevol zijn.”
"De rol van de revolutionaire kunstenaar is om de revolutie onweerstaanbaar te maken."
Julia Butterfly Hill
Korte film van drie minuten over Julia Butterfly Hill en haar verblijf van twee jaar hoog in een gigantische redwood boom genaamd Luna. (Verderop in deze mijmering vind je een langere documentaire van drie kwartier over haar historische actie).
Op 10 December 1997 klom de jonge Julia Hill (Butterfly is een bijnaam die ze als kind kreeg) in een reusachtige oeroude redwood die later de naam Luna zou krijgen. Julia dacht dat deze actie, bedoeld om de boom te redden van de houtkap, maar hooguit enkele weken zou duren. Maar ze kwam pas op 18 december 1999 terug naar beneden, een volle twee jaar en acht dagen later dus, toen er een akkoord bereikt werd met Pacific Lumber Company, de maatschappij die de naar schatting 1500 jaar oude redwood boom wilde kappen.
Onder die overeenkomst werd Luna beschermd, alsook een bufferzone van zo’n 70 meter rondom de boom. In ruil betaalde Julia en Earth First 50.000 dollar aan Pacific Lumber voor de economische schade aan het bedrijf, een som die Pacific Lumber later doneerde aan een universitair studiecentrum voor bosbeheer.
Julia leefde dus twee jaar lang ononderbroken hoog in de boom, op een geïmproviseerd platform onder een zeil, slechts voorzien van het minimum om in leven te blijven: plastic dekzeil boven haar hoofd, wat kledij, een klein kookvuurtje en één kookpotje, een slaapzak, en een GSM waarmee ze contact kon houden met de buitenwereld.
Julia Butterfly Hill was pas 23 jaar oud en had geen grote doelen of ervaring als activiste toen ze instemde om deel te nemen aan een 'boomzitactie' tijdens het bijwonen van een milieu-geïnspireerd festival. Toch bracht haar ‘toevallige’ activisme het redden van bomen en beschermen van oerbossen onder de aandacht van de wereld en droeg bij aan de afname van het kappen van oerbossen.
Hoewel haar actie ‘maar’ tot de bescherming van één boom leidde, reikte de invloed van haar onwaarschijnlijke toewijding, durf en uithoudingsvermogen veel verder.
Nadat Julia weer op de begane grond kwam na twee volle jaren alleen op een geïmproviseerd platform van enkele vierkante meter geleefd te hebben op een hoogte van 55 meter, begon een leven van interviews, lezingen en andere vormen van activisme, die uiteindelijk een wereldwijde inspiratie zouden vormen voor tienduizenden of honderdduizenden activisten. Haar actie droeg bij aan een dramatische toename in bewustzijn van het belang van de resterende oerbossen, het bewustzijn van de ravage die de houtkap-industrie aanricht door vreselijk kortzichtige exploitatiemethodes, en van de obsessie met snelle winst.
Ook bracht haar twee jaar durende actie aandacht op het volledig ontbreken van enige visie op ecologisch bosbeheer door de hout-industrie, en op de dramatische gevolgen van die praktijken en het teloorgaan van de laatste oerbossen voor de biodiversiteit, de watercyclus, de erosie van de grond onder de bossen, het teloorgaan van het ruimere organisme van onze biosfeer, en uiteindelijk onze eigen overlevingskansen.
Julia is zeker niet de enige ‘boomzitter’ geweest. Talloze andere activisten hebben korte of lange tijd in bomen geleefd om deze te beschermen tegen houtkap, en ook in België hebben we zulke acties meegemaakt.
Maar de actie van Julia was uitzonderlijk door de extreem lange duur ervan, en de uiterst primitieve omstandigheden waarin Julia twee jaar lang ononderbroken leefde op het piepkleine platform hoog in de boom Luna.
Het was ook zeker geen eenpersoons-actie: een team van activisten en vrijwilligers van Earth First, de organisatie die de tree-sit actie organiseerde, ondersteunde Julia al die tijd. Leden van Earth First bouwden het platform op 55 meter hoogte in de boom, en de activisten doorstonden geweld en bedreigingen door de veiligheidsdiensten van de houtkap-firma om Julia te blijven voorzien van voedsel, kledij en andere benodigdheden, zoals een GSM waarmee ze voortdurend interviews gaf aan media van over de hele wereld. Het was een collectieve actie, maar de moed en het uithoudingsvermogen waarmee deze jonge vrouw weer en wind (ook zware stormen en de zwaarste El Nino in de geregistreerde geschiedenis van Californië) doorstond in alle jaargetijden, dag en nacht, hoog in de boom Luna, spraken tot de verbeelding van miljoenen mensen. Julia was vaak overgeleverd aan intimiderende acties van het bedrijf zoals rakelings langsvliegende helicopters die haar bijna uit de boom deden vallen, en fysieke en psychologische bedreigingen. Toch hield ze voet bij stuk en kwam ze pas uit de boom toen er zekerheid was dat Luna niet gekapt zou worden. Uiteindelijk kregen zelfs de houthakkers en het beveiligingspersoneel van Pacific Lumber respect voor deze jonge vrouw, en maakte de aanvankelijke uitgesproken en zelfs levensbedreigende vijandigheid plaats voor een soort van sympathie, zij het met blijvende reserves.
Julia hoog in de eeuwenoude redwood Luna.
De titel van deze mijmering is deels ontleend aan een andere post in de blog van A Biosphere Project: ‘De kracht van één’
Dat was een post over hoe iedereen een verschil kan maken in deze wereld. En dat is iets wat we te weinig beseffen. We onderschatten de kracht van intentie en actie, en het verschil dat de overtuiging van zelfs één persoon kan maken.
Julia is daar natuurlijk een buitengewoon voorbeeld van en niet iedereen hoeft twee jaar lang in een boom te gaan leven, of zoals Greta Thunberg jarenlang eenzame zitstakingen voor het Zweedse parlement te houden. Maar zoals Jane Goodall het stelde: “Je kan niet één dag beleven zonder een impact te hebben op de wereld rondom jou. Wat jij doet maakt een verschil, en jij moet beslissen wat voor verschil je wil maken.”
Iedereen kan IETS doen, en de optelsom van individuele intenties kan de wereld op heel korte tijd ingrijpend veranderen. Zoals Peter Yarrow, lid van the band 'Peter, Paul and Mary' het stelde: "Julia is het voorbeeld bij uitstek van één mens die zegt: "Ik KAN iets doen", en die zich niet verschuilt achter de pijnlijke mantra "Ik ben maar één persoon, wat kan ik doen?".
De band was één van meerdere die de actie van Julia ondersteunde. Ook The Grateful Dead, Bonnie Raitt en niemand minder dan Joan Baez supporterden voor Julia in de boom en gaven benefietconcerten voor haar actie.
Als maar een fractie van de acht miljard mensen op deze planeet gaan geloven in het verschil dat ze kunnen maken, zal de wereld in sneltreinvaart veranderen. Het is aan ons, aan wie anders?
Maar de actie van Julia is ook om andere redenen bijzonder: het was een actie die duidelijk geïnspireerd was door een gevoel voor de sacrale dimensie van de natuur, de sacrale dimensie van dit oeroude wezen Luna, de redwood die al leefde rond de tijd dat het Romeinse Rijk ten onder ging.
Het was een actie met een duidelijke spirituele dimensie, en daardoor zou ik het ‘sacraal activisme’ willen noemen. Het zal geen toeval zijn dat Julia opgroeide in het gezin van een rondreizende dominee, en hoewel ze al op jonge leeftijd afstand nam van de geloofsovertuigingen van haar ouders is ze er zeker ook mee door gevormd.
In beide films in deze mijmering heeft Julia het herhaaldelijk over de sacrale en spirituele dimensie die haar actie had voor haar, en ook over de persoonlijke band die ze ontwikkelde met Luna. Voor haar was Luna niet enkel een boom, maar een bewust wezen waarmee ze communiceerde.
Uit de erkenning van het sacrale en het mysterie groeide de liefde die Julia als essentieel beschouwt voor haar wereldbeeld, de liefde die haar ook de kracht gaf om die mate van uithoudingsvermogen en moed op te brengen voor wat in de ogen van veel mensen ‘maar één boom’ is.
De notie van het sacrale in de natuur én in onszelf stuit in onze moderne geseculariseerde wereld op zeer veel weerstand. Als we de natuur of de bossen moeten beschermen is dat omwille van de CO2 cyclus, omwille van ‘ecosystem-services’, het idee dat de natuur ons dient en dat we die daarom uit rationeel eigenbelang moeten beschermen. Al de rest is ‘zweverig gedoe’ dat ‘onrealistisch’ is en goed is voor overjaarse hippies en New Age adepten.
Naar mijn mening is dat een perspectief dat ons niet helpt, en dat ook tot niets leidt. Het leidt tot niets omdat het ten gronde een nihilistisch en egocentrisch perspectief is. Ik ben (met andere en grotere geesten dan ikzelf) van mening dat we er goed aan zouden doen de natuur én onszelf (die één en hetzelfde wezen vormen) terug te gaan zien en (h)erkennen als ten gronde sacraal, doordrongen van bewustzijn en een ondoorgrondelijk mysterie dat de basis vormt van de reden en de zin van ons bestaan.
Maar dat is voor een volgende mijmering, deze mijmering is al zo lang geworden als Luna hoog is, maar ik ben dan ook een reuze fan van Julia én van de 1500 jaar oude Luna.
Hieronder vind je nog een langere documentaire over de actie van Julia.
Het is een film van drie kwartier, voorzien van Nederlandse ondertitels want het is een voegere uitzending door een Nederlandstalige zender. Julia komt natuurlijk aan het woord, maar ook de andere activisten van Earth First, de houthakkers en vertegenwoordigers van Pacific Lumber, en andere omwonenden, zowel voor- als tegenstanders van Julia in de boom. Deze film is warm aanbevolen.
Bedankt voor het lezen en kijken, en een prachtige dag gewenst,
Tot de volgende aflevering,
Het ga jullie goed,
Filip
Documentaire van drie kwartier over het twee jaar durende verblijf van Julia in de redwood genaamd Luna.
コメント