"Mensen die hard werken, werken vaak té hard. ... Mogen we leren om de hangmat, de siësta, het dutje en de pauze in al zijn vormen te eren."
Alice Walker
“Tijdens het slapen in een hangmat, met de aanraking van een warme wind herinneren we ons waarom we verliefd zijn op het leven!”
Mehmet Murat Ildan
“Ik zou een revolutie beginnen, maar ik heb net een hangmat gekocht.”
Zach Galifianakis
Beste lezers en volgers van A Biosphere Project,
Zoals ik in juli aankondigde, heb ik vakantie genomen. Échte vakantie: geen (of amper) research, wegblijven van de laptop, veel nietsdoen, in de hangmat liggen, zwemmen en wandelen. Samenzijn met mijn levenspartner Agnes en met onze kinderen en hun vrienden. Genieten van de natuur hier in onze oase in ons tweede thuisland Hongarije, waar Agnes van afkomstig is. Het was nodig ook: tijdens het herstel van de operatie aan mijn knie ben ik héél hard beginnen werken voor A Biosphere Project - een beetje té hard soms, en zoals Alice Walker aangaf in het citaat aan het begin van deze post, is een pauze, een siësta en een hangmat dan soms wel aangewezen!
De periode begin september noemen ze in Frankrijk ‘La Rentrée’. Het terugkeren naar school, werk, het échte leven. Het achterlaten van de illusie van een Arcadië dat slechts enkele weken per jaar ons deel mag zijn. Op zijn Frans klinkt dat weer mooi, zoals zoveel dingen in het Frans mooier klinken. Het doet denken aan een roman, een fabel, een oud verhaal. Aan ‘Le Grand Meaulnes’, of iets dergelijks.
Voor mij geen ‘rentrée’ deze keer: hoewel het academisch jaar ook in België weer begonnen is, ben ik nog steeds in Hongarije. Ik begin langzamerhand de hangmat wel in te ruilen voor de laptop...laat dit nu mijn vorm van ‘rentrée’ zijn.
Ik kan nog hier zijn omdat ik vanaf dit schooljaar voor onbepaalde duur verlof neem van mijn lesopdracht aan de academie. En dit om me voltijds te kunnen wijden aan A Biosphere Project. Aan de research, aan het schrijven, aan het mijmeren, aan de voorbereiding voor het fotografische reisproject.
Na 30 jaar lesgeven neem ik een pauze, om een heel andere onderneming aan te vangen, of liever, in een nieuwe fase te brengen.
Ik hoef daar niet bij te vertellen dat dat redelijk spannend is, en heel wat gevolgen heeft. Maar het voelt als de juiste keuze nu, en ik ben opgewonden over de tijd die gaat komen.
Ik ga weer beginnen mijmeren ook, en welke plek is daar meer voor geschikt dan degene die op de foto prijkt bovenaan de ‘Mijmeringen en Meditaties’ in de mailing en op de website: onze tuin hier in Hongarije.
Ik heb weer veel tijd doorgebracht in deze tuin, en veel gemijmerd - dat is een activiteit die wel degelijk compatibel is met vakantie.
De tuin was deze zomer echter niet zo groen als op de foto bovenaan de pagina met de ‘Mijmeringen’: het is een zomer van hitte en droogte geweest in Hongarije, zoals in het merendeel van centraal en oost- Europa. Er is amper een druppel regen gevallen sinds juni, en het kwik ging maar zelden onder de dertig graden. Meestal was het in de namiddagen zo’n zevenendertig graden hier, en na een paar maanden begin je dat te voelen. Ik kan wel redelijk goed tegen warmte, maar maandenlang onafgebroken temperaturen boven de vijfendertig graden, met maar weinig afkoeling ’s nachts, dat begin je te ervaren als een zwaarte, een moeilijk ontkoombare sluier van bedreigende vernauwing en bedrukking.
De tuin is geel en dor, de mais en de zonnebloemen staan overal rondom morsdood in de velden, en je voelt al het leven zuchten en kreunen onder de hitte en de droogte.
Maar daarover meer een andere keer, ik ga het nu niet hebben over het slechte klimaatnieuws van afgelopen zomer. Maar deze zomer bracht geen respijt van de voortschrijdende ontregeling van het klimaat, dat was heel duidelijk ook al probeerde ik me er bewust niet teveel mee bezig te houden deze zomer.
Deze tuin en het huis hebben een bijzondere energie, en iedereen die hier komt voelt dat. Elke dag zijn we dankbaar voor de vijf en een half jaar dat we nu al de behoeders mogen zijn van deze plek. Hopelijk zullen we dit wonderlijke stukje Aarde in nòg betere staat overlaten aan de vòlgende behoeders (als we nog regen mogen blijven ontvangen op dit stukje Aarde).
Het huis, een 120 jaar oud lemen boerenhuis met meter-dikke muren en (gelukkig) een natuurlijke klimaatregeling door de gebruikte materialen, is ook niet zomaar een ‘tweede verblijf’.
Niet alleen is Agnes thuis hier in Hongarije, maar het was vanaf het begin de bedoeling dat we deze plek ten dienste zouden stellen van het welzijn, de zelfontwikkeling en spirituele groei van veel meer mensen dan ‘enkel’ wijzelf: hier vinden vele van de cursussen en workshops van Agnes plaats.
En het huis en de tuin zijn echt ideaal voor wat Agnes mensen bijbrengt: véél sterker gegrond zijn in het zelf en in de wereld, met een heel sterk uitgebreid vermogen tot waarneming van energie in het zelf én in de wereld. En daarbij ook een verregaande groei van het vermogen om die energie ook te kunnen sturen en versterken voor het goede in zelf en wereld. Alles is immers energie, en dat kan in de meest letterlijke zin opgevat worden: wij zijn geen robots van vlees en bloed bestuurd door egoïstische genen. We zijn eerst en vooral energetische wezens, die met onze energie niet enkel onszelf maar ook onze omgeving sterk kunnen beïnvloeden.
Het werd voor mij deze zomer steeds duidelijker dat het project van Agnes en het mijne veel gelijkenissen vertonen: allebei proberen we mensen op een andere manier te laten waarnemen, en de werkelijkheid anders te gaan laten ervaren, als energie eerst en vooral. Dat is iets helemaal anders dan de werkelijkheid waarnemen als ofwel concepten en ideeën, ofwel afzonderlijke ‘dingen’ van materie gemaakt (we zijn allemaal sinds onze kindertijd geïndoctrineerd tot deze beide manieren van waarnemen).
Energie is grenzen-loos, en een wereld bekeken en ervaren als energie laat zich niet opsplitsen in ‘dit’ en ‘dat’, of ‘ik’ en ‘de ander’, of ‘ik’ en ‘de wereld’. Het is allemaal één continuum, zoals ook quantumfysica ons leert (zie bijvoorbeeld mijn eerdere posts ‘Vijf Sigma (je gaat het niet geloven)’ en ‘De wetenschap en het ontluikende nieuwe paradigma’.
Mijn research voor het project maakt me steeds duidelijker dat de grondoorzaak van de convergentie van ecologische en andere crisissen het geheel van onze overtuigingen over de werkelijkheid is, en het geheel van onze overtuigingen over onze plaats in onze biosfeer en het universum. En zoals Einstein zei, kunnen we een probleem niet oplossen vanuit het niveau van bewustzijn van waaruit we dat probleem hebben gecreëerd. Ik ben dus van mening dat we eerst en vooral ons bewustzijn en onze waarneming moeten bijsturen en transformeren, iets wat je al wel zal weten als je blog gevolgd hebt het afgelopen jaar. En dat is iets wat natuurlijk ook aanleunt bij wat ik dertig jaar lang heb gedaan als leerkracht tekenen en schilderen: ook daar gaat het over waarneming en bewustzijn.
Heel wat stof om over te mijmeren in de hangmat dus, en sowieso veel stof. Leerstof, stof tot nadenken, stof tot mijmeren, fijn stof (dat krijg je in die hitte en droogte), sterrenstof (want dat zijn we en dat is alles om ons heen: stof van vroegere sterren, in ons eigen geval in een vorm die bewust kan nadenken over wat die sterren eigenlijk zijn).
Sterren te over hier tijdens het mijmeren, want de lichtvervuiling is hier veel minder dan in België, en op wolken- en maanloze nachten zitten we vaak achterin de tuin aan de rand van het bos te kijken naar ontelbare sterren en de Melkweg die hier heel goed zichtbaar is.
En al dat stof (van sterren en tot mijmeren en tot nadenken en tot lering) heeft een nadeel: ik wil het allemaal meteen delen. Telkens ik weer op een nieuw stuk informatie bots, wil ik dat de hele wereld dat óók meteen weet. Ik wil al dat stof verspreiden als een omgekeerde stofzuiger, als een stofblazer.
En ik heb gemerkt dat ik daardoor teveel tegelijk probeer te vertellen. Telkens ik een mijmering of een blogpost begin, lijkt er een heel boek geboren te willen worden. Het is alsof ik een kraan opendraai die ik nog maar amper dicht krijg eens ik begonnen ben. Daardoor worden de mijmeringen soms wat te breedvoerig, iets wat ook voor stress begon te zorgen aangezien ik mezelf had voorgenomen om elke week een mijmering te delen.
Stress is het laatste waar ik nood aan heb, en jullie ook vermoed ik.
Daarom heb ik tijdens mijn mijmer-sessies in de hangmat besloten om dan maar daadwerkelijk te doen wat er blijkbaar wil gebeuren: een boek schrijven. Iets waar ook Agnes me op dit punt heel erg toe aanmoedigt.
Ik had gedacht dat pas te doen na de eerste projectreizen, maar het lijkt erop dat het niet meer kan (of hoeft te) wachten. Ik heb al een werktitel voor dat boek, maar meer daarover in een toekomstige blogpost.
En als ik dan begin aan dat boek, zal de neiging om het allemaal tegelijk te willen vertellen in de mijmeringen misschien afnemen, en kan ik die mijmeringen beknopter houden.
Het zullen er ook minder worden: niet meer wekelijks, maar één of twee keer per maand. Hoewel ik dat nog open laat: als ik er daadwerkelijk in slaag de mijmeringen korter te houden, kunnen het er misschien weer wat meer worden.
Verder wil ik graag hetzelfde patroon aanhouden: in de blog zal ik naast het nieuws over het project de problemen in onze biosfeer in kaart blijven brengen, de alarmklok helpen luiden, en ideeën die in de mijmeringen opduiken verder uitdiepen, ook aan de hand van diepgravende lezingen en interviews met grote denkers van onze tijd. In de mijmeringen wil ik blijven nieuwe (of oude) en vaak heel verrassende ideeën delen die hoopvol wijzen in de richting van een andere, mooiere wereld die ons wacht als we het nodige beginnen te doen. Ik wil dat doen op een manier die licht is, want we hebben licht nodig. Het zijn moeilijke tijden en we staan voor héél zware uitdagingen, maar alles is een kwestie van perspectief: vanuit een bepaalde hoek bekeken staan we misschien aan het begin van iets heel moois, dat ons doorheen alle moeilijkheden naar een nieuw hoofdstuk in ons bestaan zal gidsen - als we de handen uit de mouwen steken.
Een beetje als het proces waar een rups doorheen gaat als die vlinder wordt: eerst héél destructief, met de totale vernietiging van de rups tot gevolg; maar dan zo wonderlijk, en met als eindresultaat een prachtig wezen: de vlinder.
Over dat proces deel ik binnenkort een prachtige ‘talk’ door sociaal filosoof Daniël Schmachtenberger, één van die ‘stofdeeltjes’ die ik al lang wil delen.
We moeten ons niet laten leiden door angst nu, maar door verbeelding, durf, en liefde voor het leven.
Maar daartoe moeten we ook weer verliefd worden op de wereld. Zoals Mehmet Murat Ildan in het citaat aan het begin van deze mijmering aangaf, is dat in een hangmat in een mooie tuin niet zo moeilijk (ook al is het dan wat warmer dan hem mogelijk voor ogen stond). Ik besef dat het een bevoorrechte positie is om een groot deel van het jaar in zo’n mooie plek te mogen vertoeven, en ik beschouw het als een deel van mijn verantwoordelijkheid om mijn verliefd-zijn-op-de-wereld en het geschenk van deze oase waar we zo van houden om te zetten in daadkracht. Actie, op welke manier ook geschikt is voor mij en binnen mijn mogelijkheden valt. Op een gegeven moment moeten we dus weer uit die hangmat komen.
Daar gaan we dan.
Bedankt voor het lezen, en tot de volgende aflevering,
Het ga jullie goed,
Filip
Comments